Yıllar geçiyor, sahne değişiyor ama oyun hep aynı… Birileri yine kameralar karşısına geçip “Bitti” dedi, ellerini kaldırıp “Silahları bırakıyoruz” diye bağırdı. Ancak perde arkasında fısıldaşmalar başladı bile. Eski defterler açılınca görülen o ki, geçmişte de bu sözleri defalarca duyduk. Sonuç? Her defasında sahte vaatler, her defasında kandırmaca…

Sene 1993… Gökyüzü kurşun rengi, sokaklar tedirgin. “Silah bırakıyoruz” dediler. Sonra ne oldu? Bir sabah uyandığımızda 33 askerimizin yol ortasında şehit edildiğini öğrendik.

1995’te başka bir perde… “Biz artık ateşkes ilan ediyoruz” dediler. Bir ay bile geçmeden bir köy yolunda 11 canı ateşe verdiler.

1998’de, 2006’da, 2009’da… Her defasında aynı hikâye. Büyük laflar, “barış” kelimesi havada uçuşuyor, ama arkasında hep kanlı bir iz bırakıyorlar. Bugün ise yine aynı sahnedeyiz. Öcalan’ın açıklamasıyla başlayan süreçte, PKK’nın sözde yöneticileri birbirini yalanlamaya başladı bile. Kimi “Bu herkes için geçerli” diyor, kimi “Hayır, bizi bağlamıyor” diyerek ortalığı karıştırıyor.

İlk defa olmuyor… Son da olmayacak gibi. Kırılan bir plak gibi döne döne aynı şeyi tekrarlıyorlar. Feshetme, ateşkes, barış… Ama geçmişteki sayfalara dönüp bakınca, bunların sadece birer kelime olduğu görülüyor. Şimdi gözler yedinci hamlede… Ama herkes biliyor ki, bu sahnede hep aynı oyun oynanıyor.